همه می میرند اثر سیمون دوبوار

کتاب همه می میرند اثر سیمون دوبوار

• ترجمه مهدی سحابی 
• ۴۱۳ صفحه 
• فرهنگ نشر نو 
• قطع: رقعی 
• جلد: شومیز

دربارهٔ نویسنده و کتاب: 

سیمون دوبوار یکی از فعالین جنبش آزادی زنان و جنبش ضد جنگ ويتنام و دوست و همکار متفکر بزرگ فرانسوی، ژان پل سارتر، در ۱۹۵۴ جایزهٔ گنکور را از آن خود کرد.

آثاری که از وی به جا مانده است، برخی تحقیقی و بیشتر ادبی هستند و همه می میرند یکی از مهمترین و مشهورترین رمان های اوست. دوبوار در ۱۹۷۸ نامزد دریافت جایزه ادبی نوبل بود.

بخشی از متن کتاب همه می میرند: 

پرده دوباره بالا رفت؛ رژین (Regine) سر خم کرد و لبخند زد؛ در روشنایی چلچراغ بزرگ لکه های گلگونی بر فراز پیراهن های رنگارنگ و لباس های تیرهٔ رسمی مردان می رقصید؛ در هر چهره چشمانی بود، در ژرفای همه چشم ها رژین سر خم میکرد و لبخند میزد؛ تئاتر کهنه از خروش آبشارها و غرش بهمن ها انباشته بود؛ نیروی سهمگینی رژین را از زمین وا میکند و به سوی آسمان میکشاند. دوباره سر خم کرد. پرده پایین افتاد و رژین دست فلورانس (Forence) را در دست خود حس کرد؛ به تندی دست او را رها کرد و به سوی در رفت.  کارگردان گفت: – پنج باركف زدند، خوب است.

– برای یک تئاتر شهرستانی خوب است.

از پله ها به سوی سالن انتظار رفت. با دسته گل منتظرش بودند؛ به یکباره از آسمان به زمین افتاد. هنگامی که ناپیدا و ناشناس در تاریکی تئاتر نشسته بودند نمیشد دانست کیستند. می شد چنین بپنداری که در برابر مجمعی از خدایانی؛ اما همین که با تک تک آنان روبرو میشدی، می دیدی که مردمانی بينوا و بی مقدارند. همان چیزهایی را می گفتند که از آنان انتظار می رفت: معرکه است! خارق العاده است! و چشمانشان از شعف میدرخشید: درخشش شعله کوچکی که درست. هنگام ضرورت روشن میشد و همین که نیازی به آن نبود صرفه جویانه خاموشش میکردند. فلورانس را نیز در میان گرفته بودند؛ برایش گل آورده بودند و در گفت و گو با او نیز شعلهٔ ته چشمان خود را روشن میکردند. رژین خشمگینانه با خود گفت: مگر می توان هر دوی ما را با هم دوست داشت؟ دو زن تا این حد متفاوت را، که یکی سیاه مو و دیگری بور است؟ فلورانس لبخند می زد. هیچ چیز مانع از آن نبود که بپندارد به اندازهٔ رژین استعداد دارد و همان اندازه زیباست.

در ادامه