خاطرات یک مغ اثر پائولو کوئلیو ترجمه آرش حجازی

مشخصات کتاب خاطرات یک مغ

به قلم پائولو کوئلیو

• ترجمه آرش حجازی
• چاپ سال ۱۳۸۴
• نشر کاروان
• ۲۴۰ صفحه
• مصور، نقشه
• قطع: رقعی
• جلد: شومیز
• چاپ اصلی

بخشی از کتاب خاطرات یک مغ :

نام اصلی این کتاب، Diario O، de Um Mago میتواند به “خاطرات یک جادوگر برگردانده شود. اما ترجیح دادیم آن را خاطرات یک مغ بنامیم.

واژه لاتین ماگو، برگرفته از واژه ایرانی مغو است که توسط ایرانیان غربي باستانی، به روحانیان اتلاق میشد و بعدها در دوره ساسانیان، به واژه مغ تبدیل شد. گزنفون در کتاب کوروش نامه، بنیان گزار طبقه مغان را كورش بزرگ میداند و ارسطو در کتاب دربارهٔ فلسفه میگوید: مغان حتا از مصریان نیز قدیم ترند. واژه مغ که پیش از زرتشت به طور عام برای روحانیان به کار می رفت، بعدها نشانگر طبقه خاصی به نام مغان شد که در آیین زرتشت، وظيفة روحانیت را بر عهده داشتند. مغان، روحانیان كيش ملی ایرانیان بودند، اما این واژه در سدهٔ پنجم پیش از میلاد، به شکل واژهٔ مگوس «مجوس» به يونان رسید و واژه مجیکه به معنای جادو از آن مشتق شد.

چرا که در دوران باستان، مرز میان دین و جادو روشن نبود و روحانیان را جادوگر می پنداشتند. پس از ورود افکار ایرانیان به يونان، طبقه ای به نام مجوسان در يونان ظهور کردند که به امور ماوراءالطبیعه می پرداختند. مجوسان مرد بودند. جادوی آنان از سحر ساحره های عوام جدا و متعالی تر بود و رساله های گوناگونی تأليف کردند و عقاید درون آنها را به زرتشت پیامبر نسبت میدادند . بدین ترتیب، در جامعه الحاد و چند خدایی غرب در باستان، طبقهٔ مغان، آیینی اسراری، و عرفانی متعالی برای ارتباط مستق انسان با خدا، به دور از مراسم و تشریفات رایج در جامعهٔ ان دوران عرضه میکرد. کراماتی داشتند و مسیری برتر برای زندگی بشر پیشنهاد میکردند. .

ديوجنس لتریوس در تعریف مغان میگوید: «مغان عمر خود را صرف پرستش خدا میکنند. قربانی میکنند، دعامیخوانند. بت پرستی و شمایل پرستی را محکوم میکنند. برای خدایان جنسیت قایل نمیشوند. به عدالت و تقوا پابندند و سوختن اجساد مردگان را روا نمیدارند. غیبگویی میکنند، اویختن زینت الات و طلا را بر خود مجاز نمیدانند. لباس سفيد میپوشند. بستر خواب خود را بر زمین می گسترانند. در خوراک به سبزی و نان جو و پنیر اکتفا میکنند. می پندارند آدمی در آینده جاودانه خواهد زیست. . .»