عشق و خرافات اثر فهیمه رحیمی

کتاب عشق و خرافات

بخشی از کتاب عشق و خرافات :

محبوبه، محبوبه، این صدای بانگ مادر عزیز و بزرگ خانواده الماسی است که ترا می خواند و من اینجا روی صندلی چوبی در زیر درخت سیب نشسته ام. ترا میبینم که آرام و متین از در اتاق خارج میشوی و به سوی مادرم که در حال باغبانی است به حرکت در می آیی و آرام بانگ می زنی آمدم زن عمو! تو پیراهنی پلیسه به رنگ مغز پسته ای بر تن داری و موهایت که چندان زیبا نیستند از زیر روسری ساده ات برای آنکه هوایی بخورند سرک کشیده و خود را به نمایش گذاشته اند. موهایی به رنگ شب پر چین و شکن که گواهی می دهند هرگز دست آرایشگری لمسشان نکرده و آنها را آرایش نکرده. کفش بی بند کتانی سفید رنگت – پاهای ظریف و کوچکت را پوشاند.  هنگامی که به سوی مادرم پیش می روی کوچکترین صدایی از گام هایت بر روی سنگفرش باغ به گوش نمی رسد.

نمی دانم چرا دوست دارم دزدانه به تو از زیر عینکی که بر چشم دارم نگاه کنم تو را و فقط تو را توصیف کنم.

به گمانم این باغ متروک مانده یادگار اجداد تنها با بودن تو روح و نشاطی گرفته است. تو چند گلدان گل شمعدانی را روی لبه سیمانی هره به ترتیب کنار هم می نشانی و از آب آبپاش که گمان داری خنک تر است بر برگه ای گل می نشانی.

لحظاتی به تماشایشان می ایستی و بعد متوجه حضور من در زیر درخت میشوی و سپس بدون هیچ واکنشی نگاه به بالای درخت و شاید هم آسمان می اندازی که أبي و بدون ابر است. زمان در این خانه متروک به جای مانده از صد و شاید هم بیش مرده و اجدادمان آن را در انتهای باغ زیر آن درخت نارون در تابوتی چوبی دفن کرده اند و نسلی پس از نسل دیگر به نگهبانی از این گور پرداخته اند تا اینک که به من و تو رسیده است.